Εκτύπωση

 

            Ας προσέξουμε, φίλοι, το γράμμα αυτό μιας νέας κοπέλας που δημοσιεύτηκε σε κάποιο περιοδικό. Γράφει:

           «Μέχρι πριν από 5 χρόνια ήμουν άθεη. Εντελώς! Το δήλωνα συχνά. Κάπνιζα πολύ. Έπινα πολύ. Κι άλλα έκανα … πολύ! Εγώ με τη θρησκεία; Καμμιά σχέση! Ο μπαμπάς μου στα 10 μου χρόνια μ’ έσερνε στην Εκκλησία. Εγώ, όμως, είχα τις «λύσεις». Είχα δικές μου «αρχές»! Και βέβαια βγαίνουμε! Και βέβαια πίνουμε! Και βέβαια φλερτάρουμε! Και βέβαια ξενυχτάμε! Και βέβαια κοιμόμαστε αλλού!… Και την άλλη ημέρα μ’ έπαιρναν τα κλάματα! Και γιατί έχασα τη βραδιά μου… Και γιατί πέρασε η ηδονή και ήρθε η οδύνη…»

            Λοιπόν, φαίνεται καθαρά εδώ πως:

        Ας καταλήξουμε σ’ αυτό που τονίζει πολύ ωραία ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος:

    «Όσοι στα νιάτα τους απ’ τις ηδονές μεθάνε, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν το υπερβολικό μέγεθος δουλείας στην οποία έχουν περιέλθει»!

         Μια ελπίδα υπάρχει, όπως και στην παραβολή του ασώτου, όπως και στο γράμμα αυτής της κοπέλας, να μας αφυπνίσουν οι οδύνες!

         Λοιπόν, πρέπει να φθάσουμε ως εκεί παιδιά;

                                                                                                              Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος