Είναι όντως μέγα το θαύμα της Θείας Κοινωνίας και βιώνεται αυτό αποκλειστικά και μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Δεν είναι τυχαίο που δέχεται τόση σφοδρή κριτική και επίθεση, ιδιαίτερα δε σε τούτες τις ημέρες του κορωνοϊού που ζούμε. Βλέπετε οι εχθροί της Πίστης δεν θέλησαν να χάσουν την ευκαιρία …

                             *   *   *

Αυτή τη φορά αισθάνομαι την ανάγκη, και προς δόξαν Θεού, να αναφέρω ένα ακόμη συγκλονιστικό γεγονός με την Θεία Κοινωνία, στα τόσα πολλά που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα.

Τελευταία βρέθηκα σ’ ένα ορεινό χωριό της πατρίδας μας. Εκεί συναντήθηκα με τον ιερέα του, που είναι γνωστός μου, τον σέβομαι δε και τον τιμώ πολύ, γιατί είναι εξαιρετικός λειτουργός του Κυρίου.

Συζητήσαμε και είπαμε πολλά για τη Θεία Κοινωνία. Μου είπε αρκετά απ’ όσα έχει ζήσει ο ίδιος κατά την πολυετή του διακονία στο Άγιο Θυσιαστήριο. Το πλέον συγκλονιστικό ήταν το εξής γεγονός, που μου το διηγήθηκε με δάκρυα στα μάτια.

Ήταν παραμονές της εορτής της Αγίας Μαρίνας. Εκεί στο χωριό του, ψηλά στο βουνό, γιόρταζε ένα παλαιό παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Αγία. Δυστυχώς στον ιερέα αυτό έτυχε κάτι πολύ σοβαρό και την ημέρα της εορτής δεν θα μπορούσε να παρευρεθεί και να επιτελέσει την Θεία Λειτουργία.

Αμέσως επικοινώνησε με τον Μητροπολίτη του ο οποίος του είπε να μην στενοχωριέται και πως θα έστελνε άλλον ιερέα. Πράγματι την ημέρα της εορτής ήρθε ο ιερέας αυτός και επιτέλεσε τη Θεία Λειτουργία.

Την επόμενη χρονιά, κατά την εορτή της Αγίας Μαρίνας επίσης, πήγε στο εκκλησάκι, εκεί ψηλά στο βουνό, για να επιτελέσει ο ίδιος πλέον τη Θεία Λειτουργία. Όταν το πρωί πήγε να προσκομίσει, τι να δει; Ο ιερέας που είχε κάνει την περυσινή Θεία Λειτουργία, είχε ξεχάσει να κάνει την κατάλυση της Θείας Κοινωνίας! Εκεί στην πρόθεση, βρισκόταν το Άγιο Ποτήριο, με την Αγία Λαβίδα μέσα, σκεπασμένο με τα γνωστά ιερά καλύμματα, όπως τα άφησε!!!

Όταν αφαίρεσε τα καλύμματα, βρήκε τον αγιασμένο άρτο, δηλαδή το Σώμα του Κυρίου, να είναι κοκκινωπός επειδή είχε απορροφήσει τον αγιασμένο οίνο, δηλαδή το τίμιο Αίμα του Κυρίου, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αλλοίωση, παρ’ όλο που ήταν εκεί ακριβώς έναν ολόκληρο χρόνο!!!

Στη συνέχεια, όπως μου είπε, πραγματοποίησε τη Θεία Λειτουργία με άλλο Ποτήριο και στο τέλος έκανε κατάλυση και των δύο.

Τότε, όταν άρχισε να καταλύει το Άγιο Ποτήριο της προηγούμενης χρονιάς, βρέθηκε μπροστά σε άλλο θαύμα. Ένοιωσε μια άρρητη ευωδία και επί πλέον μια ιδιαίτερη γεύση, μια ξεχωριστή γλυκύτητα, που ποτέ του δεν είχε δοκιμάσει.

«Σαν κηρύθρα;» Τον ρώτησα. «Κάτι πολύ ανώτερο και από κηρύθρα», μου απάντησε! «Δεν περιγράφεται αγαπητέ μου», πρόσθεσε.

Στο σημείο αυτό σφούγγισε τα δάκρυά του και σταμάτησε τη διήγηση. Συγκινήθηκα κι εγώ μαζί του και αναλογίστηκα τούτα τα λόγια του ι. Χρυσοστόμου:

«Όταν δεις αυτό το Σώμα να προσφέρεται, λέγε προς το εαυτόν σου:

Χάρις σ’ αυτό το σώμα εγώ δεν είμαι πλέον γη και στάχτη, δεν είμαι αιχμάλωτος, αλλά ελεύθερος.

Χάρις σ’ αυτό το Σώμα ελπίζω ότι θα απολαύσω τους ουρανούς και τα αγαθά που ευρίσκονται σ’ αυτούς, την αθάνατο ζωή, την κληρονομιά των αγγέλων, την ένωση με τον Χριστό.

Αυτό το σώμα όταν σταυρωνόταν, όταν μαστιγωνόταν, δεν μπόρεσε να το υποφέρει ο θάνατος.

Αυτό το σώμα και ο ήλιος όταν είδε να σταυρώνεται, έστρεψε τις ακτίνες του μακριά απ’ τη γη.

Γι’ αυτό το σώμα και το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε τότε και οι πέτρες άνοιξαν κι όλη η γη σείστηκε.

Αυτό είναι εκείνο το σώμα το ματωμένο, το πληγωμένο απ’ τη λόγχη και το οποίο ανέβλυσε πηγές σωτηρίας, την πηγή του αίματος και την πηγή του ύδατος για όλη την οικουμένη.

Θέλεις και από αλλού να γνωρίσεις την δύναμή του; Ερώτησε τη γυναίκα η οποία έπασχε από αιμόρροια και που όχι αυτόν τον ίδιο, αλλά το ιμάτιο το οποίο φόραγε, μάλλον δε ούτε αυτό ολόκληρο, αλλά μόνο το κάτω μέρος απ’ αυτό άγγιξε …»

                             *   *   *

Να γιατί η Θεία Κοινωνία, θα πρέπει να είναι το όραμά μας και ο σκοπός της ζωής μας. Και για τούτο να μην λείπει με τίποτα, ποτέ και για κανέναν λόγο απ’ το πρόγραμμά μας.

Και όπως έχουμε πάλι ειπεί …

Κάθε μέρα να είναι κι ένα βήμα μας προς την Θεία Κοινωνία! Με την μετάνοια, την εξομολόγηση, την προσευχή και την εν Χριστώ ζωή μας.

Κάθε μέρα να είναι ένας αγώνας κατά των παθών και των αδυναμιών μας, με σκοπό την μετάληψη του σώματος και του αίματος του Κυρίου.

Κάθε μέρα να ζούμε για το Άγιο Ποτήριο!

Κι ας λένε ό,τι θέλουν εκείνοι που δεν πιστεύουν. Ας αγνοήσουμε παντελώς τους εχθρούς της Πίστης. Αυτοί, εξάλλου, δεν πρόκειται με τίποτα να αλλάξουν γνώμη, ό,τι και να δουν, ό,τι και να ακούσουν.

Όπως δεν άλλαξαν γνώμη και οι Ιουδαίοι που είδαν τόσα θαύματα να γίνονται από τον Χριστό, όπως την ανάσταση του Λαζάρου, για παράδειγμα. Την οποία αν και την είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, και ποτέ τους δεν την αμφισβήτησαν, τι έκαναν στο τέλος; Αποφάσισαν να φονεύσουν και τον αναστημένο Λάζαρο, γιατί αντικρίζοντας τον ο λαός πίστευε στον Χριστό! Ή και την ίδια την Ανάσταση του Χριστού, για την οποία όχι μόνο δεν πίστεψαν σε όσα τους είπαν ακόμη και αυτοί οι σκληροτράχηλοι Ρωμαίοι στρατιώτες, αλλά και τους δωροδόκησαν κι από πάνω για να πουν ότι … Τον έκλεψαν οι μαθητές Του!

Ναι, δεν λείπει σε όλους αυτούς το θαύμα, τα επιχειρήματα κ.λπ., αλλά η διάθεση.

Εμείς δε, καμμία αμφιβολία ή και ανησυχία να μην έχουμε όταν μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, απεναντίας να μας διακατέχει η απόλυτη βεβαιότητα ότι γινόμαστε «κοινωνοί της Θείας φύσεως», όπως τονίζουν οι Πατέρες. Ναι, αυτό ακριβώς! Με τη Θεία Κοινωνία γινόμαστε «κοινωνοί της Θείας φύσεως».

                             *   *   *

Εν τέλει αν υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρέπει να ανησυχούμε όσον αφορά τη Θεία Κοινωνία, είναι αυτό ακριβώς που αναφέρει και πάλι ο ι. Χρυσόστομος: «Μία για μάς ας είναι η ανησυχία και η θλίψη, το να μη μετέχουμε στην Τροφή αυτή. Δεν είναι έργα ανθρωπίνης δυνάμεως όσα προτίθενται. Εκείνος ο οποίος έκανε αυτά τότε σ’ εκείνο το Δείπνο, Αυτός τελεί και τώρα τα μυστήρια αυτά. Eμείς επέχουμε θέση υπηρετών. Eνώ εκείνος που τα αγιάζει και τα μεταβάλλει είναι ο ίδιος ο Χριστός»

                                                                   Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος