Ιδιαίτερα σε στιγμές πολύ δύσκολες και εξαιρετικά κρίσιμες, το λέμε όλοι καθαρά: «Ο Θεός να βάλει το χέρι Του»! Ακόμη και … άθελά μας το λέμε! Είτε ως πιστοί, είτε και ως άπιστοι (ή και ολιγόπιστοι) ακόμη! Αλλά και τότε που διαφύγαμε έναν μεγάλο κίνδυνο, μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, τι λέμε πάλι; «Έβαλε ο Θεός το χέρι Του και γλίτωσα» ή «το χέρι του Θεού με έσωσε»!

                                                *   *   *

Αλλά τι είναι αυτό το χέρι του Θεού που μας λυτρώνει;

Μοιάζει με το στοργικό χέρι της μάνας;

Μοιάζει με το στιβαρό χέρι του πατέρα;

Μοιάζει με το σωτήριο χέρι του ναυαγοσώστη;

Μοιάζει με το ακαταμάχητο εκείνο χέρι που σπάζει όλα τα δεσμά;

Ή μοιάζει με εκείνο το προστατευτικό χέρι που δεν σ’ αφήνει να κρημνιστείς στον κατηφορικό δρόμο που πήρες;

Μήπως, πάλι, είναι…

Εκείνο που χώρισε στα δύο την Ερυθρά θάλασσα για να πορευτεί ο ισραηλιτικός λαός μακριά απ’ τους τυράννους του;

Εκείνο που του σκόρπιζε για χρόνια το μάννα εκεί στην πορεία του στην έρημο;

Εκείνο που δεν άφησε τα τρία παιδιά να καούν στο καμίνι του Ναβουχοδονόσορα;

Ή εκείνο που έσωσε τον μεν Νώε απ’ τον κατακλυσμό του νερού, τον δε Λωτ απ’ τον κατακλυσμό της φωτιάς εκεί στα Σόδομα και τα Γόμορρα;

Μήπως, τελικά, πρόκειται για το χέρι εκείνο που ευλόγησε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια και χόρτασε τους πέντε χιλιάδες;

Μήπως πρόκειται για εκείνο που μόλις έπιασε το χέρι της κατάκοιτης και με πυρετό πεθεράς του Πέτρου, αμέσως εκείνη έγινε καλά;

Μήπως πρόκειται για εκείνο που μόλις κράτησε τον ίδιο τον Πέτρο, τότε που από ολιγοπιστία βυθιζόταν στην τρικυμισμένη θάλασσα, οπότε και δεν καταποντίστηκε και σώθηκε αμέσως;

Ή μήπως πρόκειται για εκείνο που μόλις έπιασε το χέρι της νεκρής 12χρονης κόρης του Ιαείρου, αμέσως αυτή αναστήθηκε;

Όπως και να το κάνουμε αυτό το χέρι …

Πάντοτε έρχεται για να δώσει και ποτέ του για να πάρει!

Πάντοτε προσφέρει τη θαλπωρή του την εξαίσια!

Πάντοτε σκεπάζει μοναδικά!

Πάντοτε οδηγεί ανυπέρβλητα!

Πάντοτε ανατρέπει όλα τα «δεδομένα»!

Πάντοτε είναι φιλεύσπλαχνο και φιλάνθρωπο!

Πάντοτε θυσιαζόμενο γι’ αυτό είναι και ματωμένο!

                                                *   *   *

Στ’ αλήθεια ποιο είναι ακριβώς αυτό το χέρι; Γιατί σε κάθε περίπτωση είναι πανίσχυρο, ακαταμάχητο, μοναδικά δυνατό. Και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, ξέρετε. Γιατί πρόκειται για το ίδιο το χέρι του Θεού. Και τι είναι ο Θεός παρά ο «Κύριος των δυνάμεων»; (Ψαλμ. 23,10)

Σε πάρα πολλά σημεία η Αγία Γραφή λέγει για το πανίσχυρο αυτό χέρι του Θεού:

• «Τα χέρια Σου με έπλασαν και με δημιούργησαν» (Ιώβ 10,8 & Ψαλμ. 118,73)
• «Αυτού είναι η θάλασσα και Αυτός την έκανε, και την ξηρά τα χέρια Του την έπλασαν» (Ψαλμ. 94,5)
• «Συ, Κύριε, στην αρχή θεμελίωσες τη γη και έργα των χεριών Σου είναι οι ουρανοί» (Ψαλμ. 101,26 & Εβρ. 1,10)
• «Εγώ είμαι ο πρώτος κι εγώ υπάρχω στον αιώνα. Το χέρι μου θεμελίωσε τη γη και η δεξιά μου στερέωσε τον ουρανό» (Ησ. 12,13)
• «Αυτά που σκέφτηκε και αποφάσισε να κάνει ο Θεός ο άγιος, ποιος θα τα εμποδίσει και ποιος θα αποτρέψει το χέρι το υψηλό;» (Ησ. 14,27)

Άραγε ποιος είναι τόσο δυνατός ώστε να μπορεί να αντιστέκεται στις αποφάσεις του Θεού και να προβάλει εμπόδια στις θελήσεις Του; Κανένας απολύτως! Επόμενο είναι να αναρωτιέται ο προφήτης Ησαΐας: «Το χέρι Σου το υψηλό ποιος θα το αποτρέψει;» (Ησ. 14,27) Γιατί δεν είναι άλλο παρά το ίδιο το χέρι του Κυρίου των δυνάμεων.

Στο διάβα των αιώνων πολλοί ήταν εκείνοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ισχυρούς, επειδή είχαν την κοσμική εξουσία για παράδειγμα. Οπότε και τυφλωμένοι από υπέρμετρο εγωισμό και έπαρση, νόμιζαν ότι μπορούσαν να κάνουν ό,τι ήθελαν. Ακόμη και στους ανθρώπους του Θεού, εκείνους που ολοφάνερα σκέπαζε το προστατευτικό Του χέρι.

Αλλά πόσο έξω έπεσαν! Πόσο γελοιοποιήθηκαν!

Κι αυτό το είδαμε να επαναλαμβάνεται άπειρες φορές με τους μάρτυρες. Δεν είναι μόνο ότι δεν τους έβλαπταν τα φοβερά μαρτύρια στα οποία τους υπέβαλαν, αλλά και μέσα απ’ αυτά, γίνονταν Χριστιανοί και στη συνέχεια μάρτυρες οι ίδιοι οι δήμιοι που τους βασάνιζαν, ως και οι γυναίκες αυτών των ισχυρών και τα παιδιά τους ακόμη!

Έτσι δεν κατατροπώνονταν μόνον αυτοί, αλλά και ο νομιζόμενος «ισχυρός», ο τάχα ακατάβλητος, αυτός που τους υποκινούσε, δηλαδή ο ίδιος ο Σατανάς! Τι γελοιοποίηση κι αυτή μπροστά στο όντως παντοδύναμο χέρι του Θεού!

                                                *   *   *

Αλλά το χέρι του Θεού δεν είναι κάτι αόριστο, δεν είναι τρόπος του λέγειν ή ο τρόπος που περιγράφουμε την παντοδυναμία Του, είναι κάτι πάρα πολύ συγκεκριμένο. Εν τέλει το χέρι του Θεού δεν είναι κάτι, αλλά Κάποιος. Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ναι!

Ας δούμε τι αναφέρει επ’ αυτού ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας Άγ. Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας:[1]

• «Χέρι βέβαια του Πατέρα που έπλασε τα πάντα είναι ο Υιός, μέσω του οποίου έκανε τα πάντα και στον οποίο βρίσκονται τα πάντα. Γιατί λέγει «με τον λόγο του Κυρίου στερεώθηκαν οι ουρανοί».

• «Είναι πανίσχυρος ο Λόγος του Θεού Πατέρα, κι αυτός είναι ο Κύριος των δυνάμεων».

• «Χέρι» και «δεξιά» Του ο Θεός και Πατέρας ονομάζει τον Υιό.

• «Αυτός είναι ο Κύριος των δυνάμεων και το ανίκητο χέρι του Πατέρα, με το οποίο έφερε τα πάντα στην ύπαρξη».

                                                *   *   *

Λοιπόν, όποιοι καταφεύγουν στο Χέρι αυτό, όποιοι βρίσκονται κάτω απ’ την κραταιή Του σκέπη, όποιοι το αγγίζουν με σεβασμό, πίστη πολύ και ελπίδα…

Τίποτα δεν μπορεί να τους φοβίσει!

Τίποτα δεν μπορεί να τους βλάψει!

Μένουν απρόσβλητοι απ’ τους πειρασμούς και τα πάθη!

Απόρθητοι απ’ τον Σατανά!

Πληρούνται με την Θεία Χάρη!

Γίνονται χαρισματικοί και χαριτωμένοι!

Μπορεί εμείς να είμαστε αδύνατοι, είναι όμως παντοδύναμο το Χέρι εκείνο που μας κρατεί και μας σκεπάζει. Κι όταν μας σώζει ο Χριστός, άραγε ποιος μπορεί να μας βλάψει;

Τονίζει ο ι. Χρυσόστομος: «Kανείς ας μην υπερηφανεύεται για τον πλούτο του, κανείς να μην υπερηφανεύεται για κάτι απ’ τα κοσμικά, αλλά γι’ αυτό και μόνο, επειδή έχει τον Kύριο Θεό».

Τι ευλογία!

                                                *   *   *

Στ’ αλήθεια τι γίνεται με εκείνους που το αμφισβητούν ή και το περιγελούν, που το αρνούνται και το εγκαταλείπουν αυτό το Χέρι;

Τότε ο άνθρωπος μένει έρημος και με ένα τεράστιο κενό μέσα του το οποίο με τίποτα δεν μπορεί να καλύψει!

Τότε ο άνθρωπος καταντά να καταφεύγει σε άλλα χέρια, αμαρτωλά, κακοποιά, διεφθαρμένα, σε χέρια καθαρά διαβολικά!

Τότε ο άνθρωπος πέφτει στο χάος της απόγνωσης και της απελπισίας!

Ο Γάλλος συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο είχε γράψει για το δράμα της μακριά απ’ τον Θεό ευρισκόμενης ψυχής του: «Μπορώ να πω ότι έχω εγκαταλείψει τον Ουρανό κι έχω την εντύπωση ότι ο Ουρανός με έχει εγκαταλείψει… Έχουμε καταντήσει ανδρείκελα και ερχόμαστε και παρερχόμαστε δίχως λόγο, που ακούμε και λέμε λέξεις δίχως νόημα. Η υλιστική ζωή μας έχει μεταμορφώσει σε όντα ξιπασμένα…»

Αλλά το Χέρι αυτό έρχεται κάποτε ακόμη και ως τιμωρό, όπως συνέβη με τους Ισραηλίτες οι οποίοι έφθασαν στο σημείο και να το σταυρώσουν ακόμη! Μην το ξεχνάμε…

                                                *   *   *

Να, λοιπόν, καλοί μου φίλοι, ποιο είναι το χέρι του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός μας. Ο παντοδύναμος. Ο φιλεύσπλαχνος. Η καταφυγή μας. Αλλά για να μας σκέπει πρέπει να είμαστε κοντά Του, μαζί Του, όσο γίνεται πιστά και αφοσιωμένα. Εκείνος πάντοτε θέλει να μας σκέπει, να μας οδηγεί, να μας σώζε. Αρκεί να το θέλουμε κι εμείς. Να το θέλουμε πολύ…

                                           Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

[1] Βλ. «ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΗΣΑΙΑ», Λόγοι Β΄, Γ΄ & Ε΄