«Ο Γέροντας Ιάκωβος τονίζοντας την μεγάλη αξία που έχει η μνημόνευση της Προσκομιδής από τους Ιερείς μας, έλεγε την περίπτωση της μητέρας του:

“Η μητέρα μου, είπε, είχα αξιωθεί να την δω, ότι βρισκόταν σε άγιο τόπο, ήταν αγία γυναίκα. Εγώ την μνημόνευα καθημερινώς και κάποια μέρα που τελείωσε η Θεία Λειτουργία και πήγα στο κελλάκι μου να αναπαυθώ, ήλθε το πνεύμα, η ψυχή της μητέρας μου και μου λέει:  

- Παιδί μου, Ιάκωβε, σήμερα ξέχασες να με μνημονεύσεις.

- Όχι, μητέρα, της λέω, κάθε μέρα σε μνημονεύω και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σου βγάζω -δηλαδή, ένα ψιχουλάκι λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα.

- Όχι, παιδί μου, σήμερα με ξέχασες, η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο, όσο αναπαυόταν τις άλλες μέρες” 

Παρόλο που είχε αξιωθεί να την δει ότι βρίσκεται στον τόπο του Παραδείσου, στην αγκαλιά του Θεού, εν τούτοις , η μνημόνευση εκ μέρους του στη Προσκομιδή, της προσέφερε και την πρόσθετη ανάπαυση»

(Απόσπ. από ομιλία Γέροντος Γαβριήλ, Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαυίδ, στα Παύλεια Βέροιας, το έτος 2013)