«Είδες τον ουρανό, θαυμάζεις την ομορφιά του, την ποικιλία των άστρων, την υπερβολική λαμπρότητα; Nα μη σταματήσεις μέχρι το σημείο αυτό, αλλά να επεκτείνεις τη σκέψη σου στον Δημιουργό τους.

Σου προξενεί κατάπληξη πάλι το φως του ήλιου, και καθώς βλέπεις να είναι μεγάλη η ωφέλειά του διεγείρεσαι προς θαυμασμό, κι όταν δεις τις ακτίνες του να φωτίζουν το πρόσωπό σου, θαυμάζεις το κάλλος του στοιχείου; Όμως ούτε στην περίπτωση αυτή να σταματήσεις μέχρις αυτό το σημείο. Aλλά σκέψου, ότι εάν το δημιούργημα είναι τόσο θαυμαστό και παράδοξο και υπερβαίνει κάθε ανθρώπινο νου, ποιός θα είναι Εκείνος που το δημιούργησε μόνο με το λόγο και την εντολή Του;

Tο ίδιο να σκέφτεσαι και για τη γη. Όταν δεις αυτήν να στολίζεται με τα άνθη, σαν κεντημένο ένδυμα, να απλώνεται παντού σ’ αυτή η βλάστηση των φυτών, να μην αποδίδεις στη δύναμη της γης αυτά που γίνονται απ’ αυτήν, ούτε στη σύμπραξη του ηλίου ή της σελήνης. Aλλά να θυμάσαι με ευγνωμοσύνη, ότι και πριν από τη δημιουργία αυτών είπε μόνο, «Aς βλαστήσει η γη χόρτο χλωρό» (Γεν. 1,11), κι αμέσως όλη η επιφάνεια της γης έγινε χαρούμενη»

(Χρυσόστομος)

[Απ' το έργο μας "ΡΟΔΟΣΤΑΓΜΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ"]