Του Αγίου Μεγάλου Βασιλείου

«Πώς από μία και την αυτή υγρασία στο κλήμα μεν παρασκευάζεται ο οίνος, στη δε ελιά το λάδι; Kαι δεν είναι θαυμαστό μόνον αυτό, πώς δηλαδή εδώ μεν το υγρό έγινε γλυκό εκεί δε λιπαρό, αλλά και το ότι και στους γλυκούς καρπούς είναι αμύθητη η ποικιλία των ιδιωμάτων. Γιατί άλλη είναι η γλυκύτητα του κλήματος, και άλλη της μηλιάς, του σύκου, του φοίνικα.

Θέλω προς χάριν σου να επιμείνω λίγο ακόμη στην εξέταση αυτή, πώς το ίδιο νερό άλλοτε μεν το αισθανόμαστε λείο, όταν π.χ. εισέλθει σε αυτά τα φυτά και γίνει γλυκό, άλλοτε δε κτυπά στη γεύση μας, όπως όταν εισέλθει σε άλλα φυτά και γίνεται ξινό.

Άλλοτε πάλι μεταβάλλεται στην ισχυρότερη πικρότητα και σκληραίνει την αίσθηση, όπως όταν εισέλθει στην άψινθο και την σκαμμωνία[1] Kαι στα μεν νια και τα κράνα λαμβάνει γεύση στυφή και σκληρή, στα δε αγριομέλιαδα και τις καρυδιές γίνεται απαλό και ελαιώδες.

Kαι τι χρειάζεται να προχωρήσω περισσότερο, αφού και στην ίδια συκιά μεταβάλλεται και λαμβάνει τις πλέον αντίθετες ιδιότητες; Eίναι πικρότατο μεν στο γάλα, γλυκύτατο δε στον ίδιο τον καρπό. Kαι στο κλήμα είναι στυφότατο μεν στα ακροβλάσταρα, γλυκύτατο δε στα σταφύλια!

Eίναι δυνατόν να δεις σε ένα λιβάδι το ίδιο νερό σε αυτό μεν το άνθος να γίνεται κόκκινο, σε άλλο πορφυρούν, σε άλλο γαλάζιο και σε άλλο λευκό. Πλουσιότερα δε από την ποικιλία των χρωμάτων δημιουργεί τη διαφορά των ευωδιών»

[Απ’ το έργο «ΒΑΣΙΛΕΙΑΝΟ ΑΠΟΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ» του Κ.Γ.Παπαδημητρακόπουλου]

[1] Πρόκειται για πολύ πικρά φυτά