Εκτύπωση

Όταν λέμε παρακμή, καλοί μου φίλοι, εννοούμε τη συνεχή ελάττωση της ακμής ενός πράγματος, ενός προσώπου, μιας ιδέας, ενός θεσμού, μιας κατάστασης. Κι ακόμη εννοούμε το πάλιωμα, το γέρασμα, το μαρασμό, ακόμη δε και τον ξεπεσμό ενός απ’ αυτά ή και όλων αυτών!

Ανέκαθεν, αλλά και κατά πολύ περισσότερο στις μέρες μας, βλέπουμε να υπάρχει ή και να καλλιεργείται μια τάση, αυτή η παρακμή, όπου υπάρχει, να εξελίσσεται σε ιδεολογία. Ή καλύτερα σε ιδεολογική απελπισία!

Γιατί η παρακμή πάντοτε υπήρχε, σε οτιδήποτε. Όπως υπήρχε επίσης και η ακμή σε οτιδήποτε. Η τάση όμως να βλέπουμε την παρακμή μόνο, να την μεγαλοποιούμε σαν να υπάρχει αυτή μόνο, να την απολυτοποιούμε και να την αναδεικνύουμε ακόμη και σε ιδεολογία, είναι ασφαλώς τελείως αδικαιολόγητη. Κάποτε δε και επικίνδυνη!

                                                *   *   *

Αλλ’ ας αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί.

Έχουμε, λένε, πολιτική κρίση! Όμως για πρώτη φορά στην ιστορία μας βαδίζουμε σταθερά και αταλάντευτα την 5η δεκαετία πλήρους δημοκρατίας που ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε ο τόπος!

Έχουμε, λένε, κρίση στην Εκκλησία! Αλλά ποτέ δεν υπήρξε μια τόσο μεγάλη και συνειδητή μεταστροφή των ανθρώπων και των νέων, όχι μόνο προς τη θρησκεία γενικά, αλλά και προς την Ορθοδοξία ειδικά. Δέστε τι γίνεται με τον μοναχισμό, που κυριολεκτικά αναγεννάται εκ της τέφρας. Νέοι, ώριμοι άνθρωποι, μορφωμένοι, βγαλμένοι ακόμη και απ’ τις πολιτικές νεολαίες, κάποτε δε και απ’ τα κλαμπ, πλαισιώνουν αυθόρμητα όσο ποτέ τα μοναστήρια μας!

Έχουμε, λένε, κρίση εθνική! Αλλά η χώρα μας όχι μόνο είναι ισχυρή σε διεθνείς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα να κάθεται τις τελευταίες δεκαετίες στο ίδιο τραπέζι με μεγάλες και πάντοτε ισχυρές δυνάμεις (π.χ. Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία) μόλις 200 χρόνια απ’ την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, αλλ’ είναι και η πλέον ισχυρή και σταθερή χώρα των Βαλκανίων. Πότε άλλοτε συνέβαινε αυτό;

Έχουμε, λένε, οικονομική κρίση! Παρά τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας, τελικά πότε το βιοτικό μας επίπεδο ήταν υψηλότερο;

Έχουμε, λένε, κρίση ταυτότητας! Αλλά σπάνια ήμαστε τόσο συνειδητοποιημένοι ως Έλληνες, με πίστη και αγάπη στην πατρίδα μας, όσο κανένας άλλος Ευρωπαίος δεν αισθάνεται για τη δική του, σύμφωνα με όλες τις έρευνες που γίνονται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Έχουμε, λένε, κρίση πολιτισμού! Αλλά ποτέ οι εκδόσεις και οι πωλήσεις των βιβλίων, περιοδικών κ.λπ. δεν ήταν τόσο μεγάλες. Αρκεί δε να κλείσει κανείς την τηλεόραση, για να αντιληφθεί πόσο ωραίες θεατρικές παραστάσεις παίζονται σήμερα, τι εκδηλώσεις γίνονται στο Μέγαρο Μουσικής, πόσο βελτιωμένες είναι οι ορχήστρες, οι χορωδίες, οι εκθέσεις.

Έχουμε, λένε, κρίση Παιδείας! Αλλά ποτέ οι νέοι στη χώρα μας δεν σπούδαζαν, τόσοι πολλοί, τόσο πολύ. Ποτέ δεν υπήρχαν τόσα σχολεία, σχολές και πανεπιστήμια. Ποτέ δεν γίνονταν τέτοιες δαπάνες, που γίνονται σήμερα. Ποτέ δεν είχαμε τόσους εγγράμματους, γλωσσομαθείς και πτυχιούχους όσο σήμερα!

                                                *   *   *

Κρίση… κρίση… κρίση…

Δεν θέλουμε να πούμε πως δεν υπάρχει. Δεν θέλουμε να πούμε πως δεν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα στο οτιδήποτε. Δεν θέλουμε να πούμε πως όλα βαίνουν καλώς και συνεπώς, πως δεν πρέπει να μοχθούμε όλα να γίνουν καλύτερα. Όχι!

Όμως, άλλο αυτό, ν’ αναγνωρίζουμε δηλαδή την κρίση όσο υπάρχει, όπου υπάρχει και να θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ αυτήν βελτιώνοντας τα πράγματα κάθε στιγμή κι άλλο να απολυτοποιούμε την κρίση. Να εγκαθιδρύουμε την πεσιμιστική ιδεολογία της κατάπτωσης και της παρακμής.

Ναι, είναι λάθος αυτό, τραγικότατο λάθος! Για πάρα πολλούς λόγους. Για παράδειγμα υπάρχουν πολλοί που εμπορεύονται την παρακμή. Κι άλλοι που την εκμεταλλεύονται στο έπακρο!

Απ’ αυτήν την εμπορία ή την εκμετάλλευση της παρακμής, γεννήθηκαν στυγνοί δικτάτορες, στυγνές ιδεολογίες, στυγνοί εκμεταλλευτές. Όλοι τους σωτήρες, που θα οδηγούσαν τα πάντα στην ακμή, για να τα οδηγήσουν, στο τέλος, όλα στον όλεθρο!

Κι είναι εύκολο, αυτό να γίνει! Γιατί η ρητορική της παρακμής θέλγει. Και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, αφού υπόσχεται αποκατάσταση, δίνει την ελπίδα πως θα ‘ρθει κάποια μέρα η σωτηρία! Εμπεριέχει νοσταλγία…

Στη Γαλλία κυκλοφόρησε απ’ το Ίδρυμα Πολιτικών Επιστημών το βιβλίο «Η Αιώνια Επιστροφή: Η ιδεολογία της παρακμής εναντίον της δημοκρατίας». Αναφέρονται δε σ’ αυτό με ντοκουμέντα πως πάντα η κατάλυση και η αποσύνθεση της δημοκρατίας στηρίχτηκε στην ιδεολογία της παρακμής και στο αίτημα της «αναγέννησης»!

Να πούμε και κάτι τολμηρό; Όλη αυτή η θολούρα της παρακμής, όλη τούτη η φοβερή κατάσταση της απελπισίας, είναι δαιμονική! Ναι, σε καμμιά περίπτωση δεν προέρχεται από τον Θεό, Εκείνον που «χαράς επλήρωσε (= γέμισε) τα πάντα».

                                                  *   *   *         

Λοιπόν, ακριβώς σ’ αυτό καταλήγουμε παιδιά. Πως η ιδεολογία της παρακμής δεν είναι τίποτ’ άλλο τελικά, παρά η άλλη, η πλέον φοβερή όψη του κακού… Εσείς αγνοείστε όσους τα προβάλλουν αυτά. Στρέψτε αλλού το βλέμμα. Προς τα άνω. Σε Εκείνον που πάντοτε αλλάζει όλα τα «δεδομένα» και φέρνει μοναδικά την ακμή παντού. Ναι! Συνεχίστε ενάρετα, αισιόδοξα, χαρούμενα, κεφάτα, δραστήρια, μαχητικά, έξυπνα, δημιουργικά. Και τότε ολοκάθαρα θα διαπιστώσετε πόση ακμή μπορεί να επέλθει μέσα μας και γύρω μας, διαψεύδοντας ακόμη και τους πλέον ειδήμονες κι όλους τους «ειδικούς» αναλυτές…

Κ.Γ.Παπαδημητρακόπουλος

[Απ’ το περιοδικό «ΤΑ ΚΡΙΝΑ»]