Χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής μας, είναι κι οι ιδέες. Τα συνθήματα. Και τα τόσα περί σωτηρίας κηρύγματα. Σαν σφαίρες σφυρίζουν στ’ αυτιά του νέου. Και σαν οβίδες σκάζουν γύρω του. Ναι, πρόκειται για αληθινό πεδίο μάχης. Στην πραγματικότητα όμως, δεν παρουσιάζουν τίποτα το σπουδαίο. Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να πανικοβάλλεται, να γοητεύεται και να συναρπάζεται κανείς. Ας το συζητήσουμε όμως...

Πρώτα-πρώτα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, και να τα βάλουμε στη σωστή τους θέση.

                                                *   *   *

Είναι αλήθεια, πως οι σημερινές ιδέες, όλες ανεξαιρέτως, προβάλλουν σαν νέες. Σαν ανακαλύψεις του αιώνα. Κι εδώ είναι η παγίδα!

Αφού ο νέος θέλγεται απ’ το καινούργιο, αφού τον εντυπωσιάζει το νέο, η μόδα, πως να μην γίνει θύμα, εργαλείο, στα χέρια των επιτηδείων; Όμως τίποτα, απολύτως τίποτα, δεν υπάρχει σήμερα, εκτός από τα επιστημονικά επιτεύγματα, που να είναι ανακάλυψη του αιώνα και της εποχής.

Όλες οι ιδέες, είναι οι ίδιες μ’ εκείνες τις παλιές! Ακόμη και αυτού του μεσαίωνα ή και της αρχαιότητας! Όπως ο υλισμός, η αθεΐα, ο πανσεξουαλισμός, ο γυμνισμός - γνώρισμα των πρωτογόνων - ο ευδαιμονισμός κ.λ.π.

Φυσικά τούτες οι σημερινές, έχουν λούστρο, γυαλίζουν. Γι’ αυτό και κατακτούν!

Όμως ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσάφι. Και το πολύεδρο κρύσταλλο, δεν είναι διαμάντι.

Ας βγάλουμε λοιπόν την ετικέτα «καινούργιο», κι ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά. Με κριτικό μάτι. Και συγκροτημένη παρατήρηση. Δεν πρέπει να μας κάνουν θύματά τους οι επιτήδειοι.

                                                *   *   *

Τώρα ας έρθουμε σ’ ένα άλλο σημείο. Είναι γνωστό βέβαια, πως ενώ γι’ αυτούς οι ιδέες τους είναι νέες, του Χριστού τα λόγια, είναι σκοταδιστικά, μεσαιωνικά, ξεπερασμένα. Ναι, ξεπερασμένα! Τι υποκρισία, τι απάτη στ’ αλήθεια!

Και ποιά είναι τα κυριότερα σημεία των ιδεών τους; Αυτά...

Ισότητα, δικαιοσύνη, αγάπη, ελευθερία, αδελφοσύνη, ειρήνη, κοινοκτημοσύνη κ.λπ.

Όμως αυτά δεν είναι και τα λόγια του Χριστού; Δεν είναι οι βασικότερες εντολές του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας; Αυτά δεν αποτελούν μέρος από την πίστη, το πιστεύω του Χριστιανού; Γι’ αυτά δεν μαρτύρησαν χιλιάδες άνθρωποι; Κι αυτά δεν γαλούχησαν, εξύψωσαν και ζωογόνησαν την ανθρωπότητα; Τώρα πρωτοακούστηκαν; Αυτοί τα πρωτοείπαν; Ή μήπως ο Χριστός πριν 2.000 χρόνια τα... αντέγραψε απ’ αυτούς; (!!!).

Λοιπόν αντιγράφουν ή όχι συστηματικά το Ευαγγέλιο; Δεν είναι τα λόγια τους αυτά, κλεμμένα συνθήματα;

Και πως, ενώ τα λόγια του Ευαγγελίου είναι αναχρονιστικά και ξεπερασμένα, τα προβάλλουν τώρα με τόσο πάθος, τούτοι οι «μοντέρνοι»; Κι ακόμη, πως γίνονται παράλληλα νέα, ανακαλύψεις του αιώνα, του σήμερα;

Αν δεν κρύβονται πίσω απ’ αυτά δικές σας σκοπιμότητες, μήπως επιτέλους κατάλαβαν ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία»; (Πραξ. δ, 12). Δηλαδή, δεν είναι δυνατό δια κανενός άλλου να επιτύχουμε τη σωτηρία; Μήπως συνειδητοποίησαν κατά βάθος τη χρεοκοπία πούχουν οι θεωρίες τους;

Κι έρχεται τώρα με παράπονο ο ίδιος ο Χριστός και λέγει: «Εμένα, που έρχομαι με τόση αγάπη και τόσες αποδείξεις ότι είμαι Θεός και Λυτρωτής, δεν με δέχεστε. Οποιοσδήποτε άλλος έλθει με παρόμοιες απαιτήσεις και χωρίς καμία απόδειξη ότι σώζει, αλλά μόνον το συμφέρον του θα ζητά, θα τον δεχθείτε» (Ιωάν. ε’, 43).

Τελειώνοντας, ας τονίσουμε πως κανένας, απολύτως κανένας, δεν λέει τίποτα παραπάνω, απ’ ό,τι δίδαξε ο Χριστός. Κι επομένως, πως είναι λάθος, τραγικότατο λάθος, ν’ απορρίψουμε τον Χριστό και να βάλουμε στη θέση Του ανθρώπους σαν και μας. Κι ακόμη, νάχουμε τις "σοφίες" τους ως ... ιερά κείμενα!

Όσοι αιώνες κι αν περάσουν, τίποτε ανώτερο δεν πρόκειται να λεχθεί απ' τις ιδέες του Ευαγγελίου.

Κ.Γ.Παπαδημητρακόπουλος

[Απ’ το περιοδικό «ΤΑ ΚΡΙΝΑ»]