Είναι ένα είδος … δακτυλοδεικτούμενου μαθητή! Που άλλοι τον καμαρώνουν, άλλοι τον συμπαθούν ιδιαίτερα, άλλοι απορούν πως τα καταφέρνει τόσο καλά, κι άλλοι, δηλαδή οι περισσότεροι, σαφώς ζηλεύουν! Κι όλα αυτά, γιατί έχει κατορθώσει το εξής σημαντικό: Να ξεφύγει απ’ τη μετριότητα, το γνωστό «μέσο επίπεδο» της τάξης, και να είναι άριστος! Αυτό είναι το «κακό» του, το μεγάλο του «κουσούρι», το «αμάρτημά» του, αν θέλετε.

Τον αποκαλούν «φυτό», τον θεωρούν κάτι σαν UFO (!) και τον… λυπούνται, τάχα, που δεν κάνει τίποτ’ άλλο απ’ το να διαβάζει, να διαβάζει και πάλι να διαβάζει, οπότε να μένει, έτσι, μακριά απ’ τη ζωή και να μην … χαίρεται τα νιάτα του!

Κατά βάθος, όμως, όλοι τούτοι τον θαυμάζουν! Για την αγωνιστικότητά του, την αφοσίωση στους σκοπούς του, τις επιδόσεις του. Ακόμη και απ’ το γεγονός ότι … ξελασπώνει την τάξη στις δύσκολες στιγμές της, δεν έχει αγωνία όταν ανοίγει ο κατάλογος του καθηγητή, είναι άνετος ακόμη και στο ξαφνικό διαγώνισμα οποιουδήποτε μαθήματος κι αν τύχει και … δεν καταπίνει τη γλώσσα του όταν οι καθηγητές του απευθύνουν ακόμη και τις πλέον δύσκολες ερωτήσεις! Πέραν του ότι όλοι, λίγο ή πολύ, κάτι θα τον ρωτήσουν, θα δανειστούν τα τετράδιά του, θα του ζητήσουν να τους λύσει κάποιες απορίες.

Ο «σπασίκλας», λοιπόν, σε όλα του έχει μέθοδο και σύστημα, ακατάπαυστα προσπαθεί, στοχεύει στην τελειότητα, με τον μόχθο του είναι πάντοτε συνεπής σε όλες του ανεξαιρέτως τις υποχρεώσεις του, τίποτα δεν αφήνει στην άκρη, στο μυαλό του έχει πάντοτε τη διάκριση και τις πρωτιές, θέλει πάντοτε να ξεχωρίζει.

Θυμίζει πρωταθλητή που διακρίνεται στο στίβο, αλπινιστή που ήδη βρίσκεται ψηλά, ψηλότερα απ’ όλους, κι ωστόσο θεωρεί πως τίποτα δεν έχει κάνει το σημαντικό, γι’ αυτό και ανεβαίνει και όλο ανεβαίνει …

Και οι άλλοι, οι πολλοί, με τις ειρωνείες και τα διαρκή σχόλιά τους, μιας και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τον φθάσουν, τι κάνουν; Προσπαθούν να τον κατεβάσουν στο δικό τους μέτριο ή χαμηλό επίπεδο. Μια κατάσταση που θυμίζει την αλεπού με την κομμένη ουρά, τον υπέροχο, δηλαδή, εκείνο μύθο του Αισώπου.

Επειδή διαβάζει, είναι λέει «σπασίκλας», «φυτό» και… UFO! Και δεν είναι αυτός που, αντί να διαβάζει, βρίσκεται τις ίδιες ακριβώς ή και περισσότερες ώρες στην τηλεόραση, στον ηλεκτρονικό του υπολογιστή με τα γνωστού επιπέδου ηλεκτρονικά παιχνίδια, και μόνον μ’ αυτά, στις καφετέριες κ.λπ.

Και τι φοβερό! Όλ’ αυτά που κάνουν τούτοι είναι ορθά, φυσιολογικά, κάποια μεγάλα κατορθώματα, λες. Και μ’ αυτά … χαίρονται τα νιάτα τους τάχα, αν είναι δυνατόν!

«Καλά, πόσες ώρες διαβάζεις την ημέρα;» του λένε δήθεν με απορία. Και δεν σκέπτονται πως η απάντηση είναι κατ’ ουσίαν μία: «Όσες ώρες χάνεις εσύ άσκοπα, κάποτε δε ή και πάντοτε, ψυχοφθόρα εδώ κι εκεί»!

Δηλαδή που βρίσκεται η διαφορά; Στο ότι ο αποκαλούμενος «σπασίκλας» έχει σκοπό, μάχεται σταθερά για κάτι, είναι αγωνιστής, έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση κι έχει στρέψει όλες του τις δυνάμεις για να πετύχει αυτό τον σκοπό. Με τα νιάτα του, για τα νιάτα του, μα και για ολόκληρη τη ζωή του! Ενώ οι άλλοι …

Θα μου πεις πως όλοι δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο και την ετοιμότητα. Δεν έχουμε, ακόμη, και τις ίδιες ικανότητες, ούτε και τις δυνάμεις.

Σύμφωνοι! Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο να μην αγωνιζόμαστε καθόλου, επειδή λέμε ότι δεν τις έχουμε, να βολευόμαστε στο όποιο σημείο βρισκόμαστε επειδή πιστεύουμε πως δεν μπορούμε πρώτοι να γίνουμε, να μην κάνουμε ούτε ένα βήμα για να προχωρήσουμε, να μην έχουμε καν όνειρα και στόχους για τη ζωή κι επιπλέον να ειρωνευόμαστε τους άλλους, που με μόχθο και κόπο πολύ προχωρούν και ανεβαίνουν, αξιοποιώντας πλήρως ό,τι τους έδωσε ο Θεός.

Η τακτική αυτή, φίλοι, δεν είναι καθόλου καλή, δεν θα μας βγάλει με τίποτα απ’ τη μετριότητα ή και το τυχόν τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε. Κι αν επιμείνουμε σ’ αυτή, στα σίγουρα θα οδηγηθούμε στο περιθώριο. Σκεφτείτε το!

Κι ακόμη … Τα ίδια δεν λέγονται και γι’ αυτούς που είναι πιστοί Χριστιανοί, που είναι αγνοί, που έχουν αρχές και ήθος, που διακρίνονται στην αρετή;

Με την ίδια ευκολία, «σπασίκλες» θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν πάρα πολλοί που πέτυχαν στη ζωή, που προόδευσαν και μεγαλούργησαν. Απ’ τους επιστήμονες, ως τους απλούς εργαζόμενους, τους τίμιους βιοπαλαιστές, τους αγωνιστές οικογενειάρχες, ακόμη δε και τους Μάρτυρες, τους Ασκητές, τους Αγίους και τους Οσίους της Εκκλησίας μας!

Ε! Λοιπόν, παιδιά, σας το λέω καθαρά. Πολύ θα ήθελα να ήμουνα … σπασίκλας! Και μάλιστα δια βίου …

Κ.Γ.Π.

[Απ’ το περιοδικό «ΤΑ ΚΡΙΝΑ»]