Ο άνθρωπος έγινε προοδευτικά, και όχι ξαφνικά, ιδιαίτερα πολυάσχολος! Η ποικιλία των ενδιαφερόντων, οι όλο και αυξανόμενες απαιτήσεις της ζωής, η συνεχής επιδίωξη καλλίτερης μόρφωσης (με πολλές ξένες γλώσσες και μεταπτυχιακά), σε συνδυασμό με την εκ των παραπάνω αιτιών απαιτούμενη μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση, ήταν φυσικό και αναπόφευκτο να καταστήσουν τη ζωή μας ένα συνεχή και ασταμάτητο «μαραθώνειο» ενασχολήσεων.

Έτσι, ξεκινήσαμε και συνεχίζουμε ένα αγώνα επιβίωσης, ιδιαίτερα κοπιαστικό, ατέλειωτο και πολλές φορές ατελέσφορο, ως προς τα επιδιωκόμενα αποτελέσματά του, ξεπερνώντας, ενίοτε, και τα φυσικά όρια της αντοχής μας, με απώτερο σκοπό, «μια καλλίτερη ζωή για μας και τα παιδιά μας», όπως μας αρέσει να λέμε.

Σ’ αυτή την υπερπροσπάθειά μας για επίγεια αγαθά, λησμονούμε εντελώς ότι ο ανθρώπινος βίος είναι σχετικά μικρός και εντελώς προσωρινός. Όσα χρόνια και να ζήσουμε κάποτε θα φύγουμε από τη ζωή αυτή και όποια επίγεια επιτυχία και εάν αποκτήσουμε δεν θα μας ακολουθήσει. Προ ημερών απεβίωσε η βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου Ελισάβετ, σε ηλικία 96 ετών. Η ζωή της και ο θάνατός της επιβεβαιώνουν την ορθότητα των παραπάνω αναφερομένων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε στη ζωή μας. Αντίθετα η ζωή είναι αγώνας, μεγάλος αγώνας. Όμως, πρωτίστως και κυρίως θα πρέπει να κάνουμε σωστή και ορθολογική επιλογή του αντικειμένου του, και επίσης να μην ξεχνούμε την προσωρινότητά της και την πνευματική της διάσταση που για μας ιδιαίτερα τους Χριστιανούς έχει κυριαρχική σημασία.

Ο Ιερός ψαλμωδός, στον 89 ψαλμό, στοιχ. 10 αναφέρει:

«Αι ημέραι των ετών ημών εν αυτοίς εβδομήκοντα έτη, εάν δε εν δυναστείαις, ογδοήκοντα έτη, και το πλείον αυτών κόπος και πόνος. Ότι επήλθε πραότης εφ’ ημάς, και παιδευθησόμεθα.»

Η ρήση αυτή, βέβαια, που σε μετάφραση σημαίνει:

«Όσον δ’ αφορά στις ημέρες των ετών μας, όλο το άθροισμά τους λαμβανόμενο μαζί, είναι εβδομήντα έτη. Εάν δε κανείς έχει ισχυρή κράση και δυνατή, οι ημέρες της ζωής του φθάνουν τα ογδόντα έτη. Και το περισσότερο των ετών αυτών είναι, κατά κανόνα, κόπος και γεροντική αδυναμία και πόνοι και ζωή βασανισμένη. Γιατί πέραν των ογδόντα ετών επέρχεται σ’ εμάς χαλάρωση των σωματικών και πνευματικών μας δυνάμεων και παιδευόμεθα μάλλον, παρά απολαμβάνουμε ευχάριστη ζωή»,

αναφέρεται στην εποχή του ψαλμωδού, αλλά ελάχιστα διαφέρει και της σημερινής.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η ζωή μας πρέπει να έχει, ως πρωταρχική επιδίωξή της, τη σωτηρία του πιο πολύτιμου δώρου που μας χάρισε ο Θεός, της ψυχής μας.

Γι’ αυτήν πρωταρχικά ο αγώνας, η προσπάθεια, οι θυσίες. Ύστερα όλα τα άλλα. Και πάντα με μέτρο και όχι απαράδεκτες υπερβολές που πλήττουν την υγεία, τη συνοχή της οικογένειας και κυρίως την ψυχή, για τη διάσωση της οποίας και την αγάπη προς το δωρεοδότη Χριστό, τόσα υπέστησαν τα εκατομμύρια των μαρτύρων και αγίων.

Ο ενανθρωπήσας Κύριος για τη σωτηρία της ψυχής μας αυτής ήρθε στη γη και υπέστη όσα υπέστη. Και μας υποσχέθηκε ότι εάν τηρήσουμε τις εντολές του θα τύχουμε της αιώνιας ευτυχίας της Ουρανίου Βασιλείας Του. Δεν μας υποσχέθηκε εύκολη επίγεια ζωή. Εξάλλου, και το παράδειγμα της ζωής Του αυτό μηνύει. Αγώνα για την κατάκτηση της αιώνιας ζωής που τόσο θα διαφέρει από την πρόσκαιρη επίγεια.

Συμπέρασμα, ναι είναι στίβος αγωνιστικός η επίγεια σύντομη ζωή μας.

Αναμφίβολα χρειάζεται μεγάλος αγώνας για την επιβίωσή μας, πάντα όμως μέσα σε ένα λογικό μέτρο. Ώστε να μένει ικανός χρόνος για να μπορούμε να διεξάγουμε με θέρμη τον πνευματικό εκείνο αγώνα της εφαρμογής των εντολών του Θεού, που θα μας οδηγήσει, χωρίς καμία αμφιβολία στην φωτεινή και ευτυχισμένη ζωή του Παραδείσου Του.

Και τότε μαζί με τον ψαλμωδό (ψαλμός 70, στοιχ. 9) και όταν ακόμη μας αξιώσει και γεράσουμε και σε οποιαδήποτε ηλικία και να φτάσουμε, θα μπορέσουμε δικαιολογημένα να του ζητήσουμε:

«Μη απορρίψης με εις καιρόν γήρως, εν τω εκλείπειν την ισχύν μου μη εγκαταλείπεις με.», δηλαδή: «Όπως δε καθ’ όλη τη ζωή μου, απ’ τη συλλήψεώς μου στην κοιλία της μητέρας μου, υπήρξες προστάτης μου, έτσι και κατά τον καιρό του γήρατός μου, μη με απορρίψεις. Όταν θα λιγοστεύουν και θα εκλείπουν οι σωματικές μου δυνάμεις , μη με εγκαταλείπεις». ΑΜΗΝ.

Κων. Πεϊόγλου