Ένα πρότυπο για τους σύγχρονους εφήβους-νέους

Ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης (†21η Οκτωβρίου) καταγόταν απ’ τα μέρη της Μονεμβασιάς. Ο Ιερέας πατέρας του καταγόταν απ’ το χωριό Γεράκι, αλλ’ ως Εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από όπου καταγόταν η πρεσβυτέρα του κι εκεί γεννήθηκε το 1758 και μεγάλωσε ο Ιωάννης.

Από μικρός ο Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ιερέα – πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στις Ακολουθίες της Εκκλησίας και πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπάς γιος» κι έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.         

Αλλά το έτος 1770 οι ορδές του Αλβανού Χατζή Οσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν και στις Γούβες. Οι Αρβανίτες μεταξύ άλλων φόνευσαν και τον πατέρα του Ιωάννη (που δεν διασώθηκε το όνομά του) και στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ίδιο και τη μητέρα του και τους μετέφεραν στη Λάρισα.

Εκεί τους πούλησαν δύο και τρεις φορές τον καθένα ξεχωριστά και ύστερα από δύο χρόνια τους ξαναπούλησαν και τελικά αγοράστηκαν και οι δύο από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, που διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ο Τούρκος δεν είχε παιδιά και βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ο οποίος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός και σβέλτος στη δουλειά, σκέφτηκε μαζί με τη γυναίκα του να τον κάνουν ψυχοπαίδι τους, δηλαδή να τον υιοθετήσουν.

Έτσι απ’ τη στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε να διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών και να τον κάνει Οθωμανό.

Αρχικά προσπάθησε με κολακείες και υποσχέσεις και κατόπιν με φοβέρες και βασανισμούς, ώστε να κάμψει την αντίσταση του Ιωάννη, ο οποίος όμως έμενε στερεός και ακλόνητος στη Χριστιανική Πίστη του. Παράλληλα και η γυναίκα του αφεντικού του προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες και σατανικά γητεύματα να ξεμυαλίσει τον Ιωάννη, ώστε να κυριευθεί από σαρκικές επιθυμίες κι έτσι να τουρκέψει. Αλλ’ ο Ιωάννης, έμεινε καθαρός απ’ όλα. Η θεία Χάρη τον φύλαξε απ’ όλα τα διαβολικά τεχνάσματα της γυναίκα του Αγαρηνού.         

Αφού κουράστηκε ο Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη να αλλαξοπιστήσει, θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του Τζαμιού. Εκεί μαζεύτηκαν πολλοί Αγαρηνοί, που προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες και σπαθισμούς να τον κάνουν να τουρκέψει. Η απάντησή του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω να πεθάνω»!

Έφτασε όμως και η Νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ο Τούρκος κατάλαβε ότι ο Ιωάννης δεν ήθελε να χαλάσει τη Νηστεία και να αρτυθεί, αποφάσισε να τον κλείσει σ’ ένα στάβλο. Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ημερών και πότε τον κρεμούσε και τον κάπνιζε με άχυρα και πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας να τον κάνει να φάει και να χαλάσει τη Νηστεία. Αλλ’ ο Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά ούτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν και παρακαλούσε την Παναγία να τον βοηθήσει να μην αρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα να θανατωθεί παρά να χαλάσει τη Νηστεία.         

Βλέποντας ο αφέντης του ότι δεν πείθεται, τον άφηνε νηστικό 2 και 3 ημέρες, χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει. Απ’ την άλλη μεριά, η μητέρα του Ιωάννη, ίσως πιεζόμενη απ’ τον Τούρκο αφέντη, στεκόταν κοντά στο γιο της και βλέποντάς τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια και από τη νηστεία, τον παρακινούσε να φάει λέγοντάς του: «Φάει, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, και ο Θεός και η Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημά σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου και εμένα τη φτωχή και στεναχωρημένη μητέρα σου και μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα και με αφήσεις έρημη σ’ αυτή τη σκλαβιά και ξενιτιά».         

Στις παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ο Ιωάννης απάντησε:

«Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, και κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος για την πίστη και την αγάπη του στον Θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του, τον Ισαάκ, που όμως Θεός τον διέσωσε με θαύμα;

Δεν σκέφτεσαι τους Αγίους Τρεις Παίδες, που ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας καταδίκασε να καούν στη φοβερή Κάμινο, γιατί δεν κατέλυαν την πατροπαράδοτη Νηστεία (της Τρίτης και Πέμπτης τότε), και ο Θεός του διαφύλαξε και δεν κατακάηκαν; Αντίθετα, “δροσιζόμενοι έψαλλον. ο των Πατέρων Θεός, ευλόγητός ει”.         

«Δεν σκέφτεσαι ιδιαίτερα τη χήρα Αγία Σολομονή, που όχι μόνο δεν προέτρεψε τα επτά (7) αγόρια της να φάνε το απαγορευμένο τότε χοιρινό κρέας, αλλά και τα παρότρυνε να μείνουν πιστά και ακλόνητα στην Πίστη τους, μαζί με το Διδάσκαλό τους Ελεάζαρ, κι όλοι αυτοί, οι Άγιοι Μακκαβαίοι (†1η Αυγούστου), μαρτύρησαν φρικτά για την Πίστη του;

Εσύ είσαι Πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα και Μάρτυρα και πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά και υποδείγματα στους αδερφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε και τα θεωρούμε μικρά από τους Νόμους και τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πως θα φυλάξουμε τα μεγάλα…;».

Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση και απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ο Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά και μετά από δύο ημέρες ο Ιωάννης έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου, στις 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης! Γιατί αμέσως ο Πανάγαθος Θεός τίμησε το μαρτυρικό του σώμα με ευωδία και Θείο φως, όπως και με πολλά θαύματα αργότερα! 

Αφού δηλαδή ο Τούρκος αφέντης του τον φόνευσε, πέταξε το μαρτυρικό του σώμα στο διπλανό του κήπο, για να τον φάνε οι σκύλοι. Κι όχι μόνο οι σκύλοι δεν έφαγαν το ιερό Λείψανο, αλλά κι έμεινε φωτεινό και αναλλοίωτο, ενώ Χριστιανοί Λαρισαίοι είδαν φως ουράνιο να κατέρχεται σαν αστέρι επάνω του!         

Τότε ο Μητροπολίτης Λαρίσης, που πληροφορήθηκε αυτά, ζήτησε την άδεια και ενταφίασε το ιερό Λείψανο χριστιανοπρεπώς. Είχε όμως ο Άγιος αφήσει εντολή στη μητέρα του να μην αφήσει το λείψανό του στη λαρισαϊκή γη, αλλά μετά τριετία να κάνει εκταφή και να το μεταφέρει στην πατρίδα τους. Έτσι εκείνη παρέμεινε στη Λάρισα επαιτούσα για να ζει, ωσότου έγινε η εκταφή του ιερού Λειψάνου του Αγίου από το Μητροπολίτη Λαρίσης, ο οποίος και το παρέδωσε τη μητέρα του.

Εκείνη κατέχουσα τον ιερό Θησαυρό κατέφυγε στην πατρίδα τους και διέμενε σ’ έναν αδερφό της, στον οποίο και μόνο ανέφερε ότι κατέχει το ιερό Λείψανο του γιου της Αγίου Ιωάννου. Άφησε μάλιστα στον αδερφό της κι εκείνη εντολή, όταν πεθάνει και ταφή, να τοποθετήσουν δίπλα της τα ιερά Λείανα του Αγίου, όπως και έγινε.         

Αλλ’ ο Πανάγαθος, τιμώντας τον Άγιο, επέτρεψε στη συνέχεια την αποκάλυψή του, απ’ την ευωδία που ανέδιδε το ιερό Λείψανό του και από τα Θαύματα που τελούνταν απ’ αυτά.         

Έτσι το ιερό Λείψανο του Αγίου περιήλθε στην Ι. Μητρόπολη Μονεμβασίας, επί Μητροπολίτη Χρυσάνθου, το 1818, και ήδη κατέχεται από την Ι. Μητρόπολη Σπάρτης και την Ι. Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης, ενώ τμήματά του κατέχουν και οι Ι. Μητροπόλεις Μεσσηνίας και Λαρίσης, όπου και έχουν ανεγερθεί Ι. Ναοί επ’ Ονόματι του Αγίου, όπως και στην Παλλήνη Αττικής, ενώ σε όσους τον επικαλούνται γίνονται θαύματα.

(Απ’ το περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» της Π.Ε.ΦΙ.Π.).