Ένα κορίτσι, η Αθανασία, κόρη πνευματικών παιδιών του π. Ανανία, τον γνώρισε από τότε που ήταν μόλις 3 ετών. Όταν μεγάλωσε και έφθασε στην Γ΄ Λυκείου, ετοιμαζόταν να δώσει πανελλήνιες. Δύο με τρεις μήνες πριν, αγχωμένη απ’ αυτές, σταμάτησε να διαβάζει και αποφάσισε να μην πάει καθόλου σ’ αυτές!

Τότε η μητέρα της σκέφθηκε την «παππούλη», όπως τον λένε τα πνευματικά του παιδιά. Είπε, λοιπόν, στην κόρη της να πάνε σε μια από τις λειτουργίες που έκανε εκεί στον Άγιο Νεκτάριο στα Εξάρχεια (άρχιζε στις 4.π.μ.). Το κορίτσι δέχθηκε και πήγαν!

Κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, η μητέρα της σκέφθηκε αυτό που τους είχε πει ο π. Ανανίας, δηλαδή να του ζητάνε μέσα τους αυτό που θα ήθελαν να του πουν, προφανώς επειδή ήταν τόσα πολλά τα πνευματικά του παιδιά, που δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί.

Έτσι, λοιπόν, έλεγε μέσα της: «Παππούλη μου κάνε κάτι για την Αθανασία που δεν θέλει να δώσει εξετάσεις!»

Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία πήγαν, όπως όλοι, να πάρουν το αντίδωρο. Μπροστά πήγαινε το κορίτσι και πίσω η μητέρα του. Παίρνει το αντίδωρο το κορίτσι, χωρίς να της πει κάτι ο π. Ανανίας. Τότε η μητέρα της επανέλαβε μέσα της: «Παππούλη μου κάνε κάτι για την Αθανασία μου που δεν θέλει να δώσει εξετάσεις!»

Και πριν πάρει αυτή η ίδια το αντίδωρο, φωνάζει ο π. Ανανίας την κόρη της και της λέει: "Εσύ είσαι η Αθανασία; Έλα εδώ ..."  Έπειτα της παίρνει το χέρι, της το ασπάζεται και της λέει: "Εσένα σε πάω με χίλια!"

Αυτό ήταν! Η Αθανασία έφυγε με «άλλο αέρα», όπως λέμε. Κατενθουσιασμένη και γεμάτη χαρά, ξεκίνησε αμέσως το διάβασμα. Κάλυψε όλα τα κενά, έκανε αμέσως όλες τις επαναλήψεις που έπρεπε και πέρασε σε Ανώτατη Πανεπιστημιακή Σχολή!

Αυτό μας το διηγήθηκε η Χ.Π., η μητέρα της.

Κ.Γ.Π.